'Ben müslüman bir çocuk olarak katolik bir hastanede dünyaya gelerek çizginin dışına çıktım zaten lan. Ebemde rahibeydi ha ona göre' diye :)
Son zamanlarda yaşadığım memleket, insanların birbirine bakış acısı, türklerin kendi kendilerini dışlanmış hissetmeleri, almanların ise hala bir Hitler gerçeği altında her konuda kendilerini ezik hissetmelerinden bıkmış durumdayım.
İnsanlar çok farklı, insanlar ayrı dil konuşuyor, insanlar ayrı dinlere sahip. İnsanlar ayrı göz rengine sahip, ayrı müzik türünü seviyor, ayrı okullarda okuyor, ayrı muhitlerde büyüyor. İyide sorun bunun neresinde? Neden kendi kendini birşeylerin dışında değilde aynı çemberin içinde tutmaya çalışıyor insan oğlu?
Çemberin içinde dolanmaktan vaz geç sen. Adapte ol mesela, dilini öğren su oturduğun memleketin. Çemberin dışına çıkmazsan, yine hep aynı insanlarla muatap olursan tabiki ne dil öğrenebilirsin, nede karşındakinin senin dinine bakış açını bilebilirsin.
Fikret amca bu akşam sizin sokakta yıllardır bulunan türk kahvesine değilde, arka sokakta bulunan birahaneye git mesela. Oturup tavla oynama, git Hansla bir bira çak mesela.
Serap teyze, sende vazgeç su camdan halıları silkelemeyi. Yasak ya burada. Alman komşunun yanından yere bakarak geçme, çok basit bir 'hallo' de geçerken mesela.
Adapte olmak gerekiyor. Bazen çemberin dışına çıkmak gerekiyor. Yada çemberi büyütmek ve başkalarını da beraberinde o çemberin içine dail etmek gerekiyor. Belkide çemberleri birleştirmek gerekiyor.
Çizginin üzerinde, çemberin dışındayım. Kimilerine göre haddimi aşmış, kimilerine görede bir örneğim. Herşeyin farkındayım ...
Ebem rahibeydi lan benim!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder